#1 Filologia szwedzka - wiem, że nie wiem

     Moje więzi rodzinne są dość trudne do określenia. Jedne są bardziej zacieśnione, inne trochę mniej, a są też takie, które pałętają się obok siebie, ale nawet nie wiedzą, że mają coś wspólnego. Mam rodzinę jednocześnie dużą i małą. W sumie, to mam dwie rodziny.
     - No, a wiesz już, do jakiego liceum pójdziesz?
     Z moją chrzestną widywałam się raz na... bardzo rzadki czas.
     - Ciociu, idę dopiero do gimnazjum, gdzie tam liceum!
     Fakt, dopiero co byłam po sprawdzanie szóstoklasisty, taka dorosła i taka ważna, bo zaraz miałam iść do gimnazjum...
     A za miesiąc idę na studia. Gdzie te wszystkie lata?

     Czas na ciebie wcale nie czeka, a jak myślisz, że czeka, to ktoś cię sprytnie okłamał.
     Już w momencie, gdy wychodziłam z gimnazjum i szłam do liceum, myślałam o maturze i o studiach. W końcu, idąc do szkoły średniej, wybierasz odpowiedni profil, prawda? To właśnie on ma ci pomóc w późniejszych rozterkach, ma ci pomóc zdać maturę, ma ci pomóc dostać się na studia. Oczywiście, wszystko jedynie hipotetycznie. W którymś momencie może nam w końcu przyjść do głowy, że to, co wybraliśmy, nie jest jednak dla nas. Oby ta chwila nadeszła wcześniej niż później.



     Od małego miałam 'ambitne' plany na swoją przyszłość. Przez całą podstawówkę i gimnazjum chciałam zostać prawnikiem. Wtedy lubiłam jeszcze historię i matematykę też, więc świat u moich stóp. Dopiero w liceum boleśnie zrozumiałam, że świat historii - nudny i męczący - wcale nie jest dla mnie, bo co z tego, że interesują mnie czasy współczesne, skoro matura obejmuje wszystko? A matma? Orajciu, sama już nie wiem, czy tak źle ją wykładano, czy to już mój umysł zamknął się na frazę "jestem w humanie, nie muszę ogarniać matmy".
     W gimnazjum polubiłam niemiecki, jednak tamte trzy lata ciężko nazwać nauką. To pociągnęło mnie do grupy DSD w liceum, dzięki czemu zdałam egzamin, prawie cały śpiewająco. C1 w 3 częściach i B2 po trzech latach nauki, to chyba niezły efekt. Przez liceum moje plany na studia zmieniały się jak w kalejdoskopie, ale to dobrze - to w końcu odpowiedni na to czas! Myślałam nad germanistyką lub germanistyką z językiem angielskim, ale potem doszłam do wniosku, że jestem tym językiem trochę zmęczona. Dalej go ubóstwiam, ale z radością przyjmuję dzień bez niego. Był wystrój i aranżacja wnętrz. Właściwie, to dalej jest, ale jako bierne hobby - przeglądam strony, wyobrażam sobie swój pokój w różnych wydaniach. Może kiedyś przyjdzie na to moment, mam nadzieję. Było dziennikarstwo, ale coraz więcej osób mówiło mi, że to bez sensu. Była logistyka, grafika... Aż powstała filologia szwedzka. A w tle jest jeszcze planowo edytorstwo.
     Wcale nie jestem pasjonatką krajów skandynawskich, wcale nie ujmuje mnie rzekome przyjemne nastawienie Szwedów, ich tajemniczość ani krajobraz skandynawski. Po prostu chciałam poznać nowy język, a szwedzki wydał mi się ciekawym wyzwaniem. I tutaj pojawia się problem, bo chyba jako jedna z nielicznych osób kierowałam się tym w wyborze kierunku. Żeby nie wyjść na całkowitą ignorantkę powiem, że ciekawi mnie to, co tam jest, ale nie tak, jak inne osoby z mojego roku. Dlatego teraz już wiem, że nic nie wiem i im bliżej do 1 października, tym bardziej się nad tym zastanawiam, ale hej, idę tam, żeby się wszystkiego dowiedzieć, prawda?

Follow my blog with Bloglovin