O kurde, 2018 to już.

Cześć!
Trochę mnie tu nie było, trochę się obijałam. Trochę nie miałam motywacji, trochę przespałam i przepracowałam ostatnie kilka miesięcy i wiecie co? No cóż, dobrze mi z tym :) Ale wiadomo, nowy rok, nowa ja, nowy blog. No właśnie, stwierdziłam, że szkoda tracić to, co się tu wypracowało - nawet jeśli dla kogoś może to być niewiele, dla mnie to jednak jest COŚ. Zobaczymy.

Pamiętajcie, że na nigdy nie jest na nic za późno. Czasami musimy do czegoś dojrzeć, czasami coś zajmuje nam więcej czasu, ale hej - to nasze prawo :)

Wspaniałego 2018 roku.

Wracam.

Co z tym licencjatem?

Mówią, że jesteś tym, co jesz. Ostatnio więc jestem PIZZĄ i mowa tutaj całkiem szczerze. 15 września to był ten moment, ta godzina W, kiedy zaczyna się życie "PO OBRONIE" — po obronie to ja zdobędę świat, tak samo jak po sesji zimowej, letniej, znowu zimowej i znowu letniej.

Ostatnie trzy lata to był czas mierzony semestrami i "od... do...". Nie wiem (znowu), dokąd ten czas uciekł. Pamiętam, gdy szłam do liceum i chwilę później już je ukończyłam. Pamiętam, gdy szłam na studia i pamiętam tę paskudną salę, gdzie mieliśmy spotkanie organizacyjne, a dzisiaj miałam obronę pracy licencjackiej z filologii szwedzkiej. I wiecie co? Chociaż nie wiem, gdzie ten czas uciekł, to cieszę się chrobliwie, że udało mu się uciec i że skończyłam te studia.
Ostatni rok to była męka (i wiem, że męką nie był on tylko dla mnie, ale dla innych koleżanek — również) i cieszę się, że w końcu zamknęłam ten jeden rozdział i mogę iść w kolejny. Czy idę na magisterkę z filologii szwedzkiej? Nie (a przynajmniej nie teraz, może za jakiś czas, gdy "odsapnę" od filologii jakiejkolwiek). Ostatnie miesiące na tym blogu znowu zaświeciły pustką, ale oto jestem, PO OBRONIE LICENCJATU Z FILOLOGII SZWEDZKIEJ, z poczuciem spokoju i ulgi, że dotarłam tu i że te ostatnie trzy lata są już za mną (i z zamkniętymi rejestracjami na studia magisterskie, co w tym momencie uważam nawet za zbawienie).

Dla mnie męka z pisaniem pracy licencjackiej się zakończyła, ale przecież za pasem nowy rok akademicki, wybór seminarium licencjackiego... i zmagań nowych trzecioroczniaków. Popełniłam kilka błędów, może to przez nie wylądowałam z obroną we wrześniu zamiast na przełomie czerwca/lipca, ale grunt, że jednak z nią wylądowałam.

O tym, jak wkurzają mnie faceci

A wkurzają mnie chorobliwie.
Oczywiście, nie każdy facet działa na mnie jak płachta na byka, nie jest aż tak źle. Ale są pewne typy "mężczyzn", które sprawiają, że moje kobiece i jakże czysto mordercze instynkty odradzają się we mnie, jak feniks z popiołów, a potem skaczą do gardła. Nie mojego, na szczęście. Skaczą do gardła tego chłopca, bo czasami nawet facetem nazwać go nie można. Chłopca, który loguje się na facebooka, zakrywa własną twarz maską Anonymous i przybiera wymyślone, przebojowe imię i nazwisko, bo wstydzi się wypowiadać pod własnym. W internecie wszyscy jesteśmy odważni, czyż nie?

XXI wiek zaowocował wspaniale rozwiniętymi technologiami, jak chociażby smartfony, którymi zrobicie zdjęcia delfinom pod wodą, soczewki, którymi zdołacie zarejestrować otaczającą Was rzeczywistość w postaci filmu, postęp w medycynie i superskomplikowane operacje na serduszkach minimalnych rozmiarów, jak i wiele, wiele innych cudownych rzeczy, które sprawiają, że mamy wiarę w nas, ludzi i w następny dzień.

Nie jestem svenskfreakiem

Zawsze powtarzam, że jeśli już chcecie iść na studia, to zróbcie to zgodnie ze swoimi zainteresowaniami - w przeciwnym razie w ciągu następnych trzech lub i więcej lat zgubicie się w rachunkach, ile razy w tygodniu mieliście ochotę podjeść trochę cyjanku, przedawkować z APAPem lub zakopać się żywcem w ziemi tak, by nikt (a w szczególności wykładowcy) nie mógł Was znaleźć.

Pewnie sobie myślicie: Aha! To właśnie dlatego jej wybór padł na filologię szwedzką. Bo już za dziecka znałam wszystkie baśnie, bajki i mity skandynawskie, pod łóżkiem hasały mi elfy i rusałki, szwedzki Mikołaj (Tomten) przychodził do mnie na gwiazdkę i wyglądał jak przebrana czarownica z najgorszych sennych koszmarów, a z okazji Midsommar skakałam wokół wielkiego pala z wiankiem na głowie i jak cała Szwecja, śpiewałam wesołe piosenki. Cała kultura Szwecji, całej Skandynawii, napawała mnie optymizmem, motywowała do przeczytanie kolejnego dzieła Strindberga i do udzielania się we wszystkich (koniecznie we wszystkich!) szkolnych kółkach zainteresowań na modę szwedzką.